Austin FX 3 oldtimer kopen

Geschiedenis van de Austin FX3

De Austin FX3 kwam in 1948 op de markt als opvolger van de FX2 en is speciaal ontwikkeld als taxi voor het intensieve gebruik in Britse steden, met name Londen. In tien jaar tijd werden meer dan 7.000 exemplaren vervaardigd, waarvan het merendeel rondreed in Londen, maar ook enkele honderden hun weg vonden naar andere steden en zelfs naar de VS. De iconische uitstraling werd mede bepaald door de carrosserie van de gespecialiseerde firma Carbodies. Uniek was het ontbreken van een voorste passagiersdeur, zodat er altijd voldoende ruimte was voor bagage naast de chauffeur. Onder het bagagevak zat standaard de gereedschapskist verstopt, een praktisch detail dat precies past bij de eisen van taxibedrijven van die tijd.

Modelreeks en opvolgers van de FX3

Als opvolger van de FX2 bouwde Austin de FX3 door van 1948 tot het debuut van de FX4 in 1958. In totaal zijn er ruim 7.000 FX3’s geproduceerd. De FX4 zou de taxiwereld ruim veertig jaar lang domineren. Op technisch vlak begon de FX3 met een benzinemotor maar schakelde Austin later over op een speciaal ontwikkelde 2,2-liter diesel. Daarnaast werden er vóór het modellenwissel enkele prototypes met automatische transmissie gebouwd, hoewel deze nooit serieproductie bereikten.

Bijzonderheden en marktaandeel van de Austin FX3

De Austin FX3 valt op door zijn karakteristieke zwartgelakte uiterlijk, typisch voor Londense taxi’s, en de ruime, praktische indeling zonder bijrijdersdeur. Uiteraard werd de carrosserie opgebouwd door Carbodies, dé specialist in taxikarosseriebouw. Interessant is dat de FX3 de enige Austin in zijn segment is met de fabrikantcode ADO 6. Het voertuig kreeg zelfs cultstatus dankzij zijn rol in Britse films en is vaak geëxporteerd naar de VS als bijzonder verzamel- of promotiewagen.

Technische gegevens van de Austin FX3

Speciale uitvoeringen en bijzondere modellen

Over de FX3 zijn geen standaard fabrieksmatige limited editions bekend. Wel zijn er enkele proefmodellen met automatische transmissie gebouwd tussen 1957 en 1958. In de Verenigde Staten doken soms unieke varianten op die als reclamevoertuig of verzamelobject werden ingezet, vaak herkenbaar aan afwijkende kleuren of uitrusting.

Zwakke punten en aandachtspunten bij onderhoud

Specifieke zwakke punten voor de Austin FX3 zijn niet uit de theegeleverde gegevens bekend. Algemeen geldt dat de techniek van de FX3 eenvoudig is, maar dat carrosseriedelen en originele Carbodies-onderdelen schaars kunnen zijn. Ook is het van belang de staat van de diesel- of benzinemotor te controleren vanwege het typische taxigebruik: veel stationair draaien, stadskilometers en stevige belasting van ophanging en remmen.

Motor, transmissie en rijeigenschappen

Met het 2,2-liter motorblok en de karakteristieke handbak levert de FX3 voldoende vermogen voor het stadsverkeer waarvoor hij ontworpen is. Het onderstel is stevig, wat essentieel was voor het intensieve gebruik in de Londense straten. Het ontbreken van een bijrijdersdeur verbetert de toegankelijkheid voor bagage en klanten. De eerste modellen hadden een benzinemotor, later kwamen de nog duurzamere dieselvarianten. Rond 1957–1958 zijn enkele automatische versies getest, maar deze zijn uiterst zeldzaam. De meest voorkomende uitvoering is de FX3 met 2,2-liter dieselmotor, vanwege de bedrijfszekerheid en het lagere brandstofverbruik. Ook exemplaren met een handgeschakelde versnellingsbak zijn veruit het meest aanwezig binnen het aanbod.

Exterieur, interieur en bijzonderheden in het ontwerp

Het ontwerp van de FX3 is direct herkenbaar aan de hoge carrosserie, bolle spatborden en de typische taxibedekking. Binnenin biedt het voertuig een ruim passagierscompartiment — zonder bijrijdersstoel voorin, zodat bagage altijd binnen handbereik is. De stoelen zijn vaak uitgevoerd in (kunst)leder, zoals bij veel Britse wagens van die tijd gangbaar was. Vaak bezit het dashboard eenvoudige, heldere bedieningselementen. Speciale accessoires of bijzondere bekledingen kwamen nauwelijks voor; functionaliteit en robuustheid stonden voorop. De zwarte kleurstelling werd standaard gehanteerd, wat het model synoniem maakt met de typische Londense taxi.

Overige wetenswaardigheden

Interessant is dat de FX3 zelfs een rol speelde in de Britse film "Ist ja Irre – diese müden Taxifahrer" van Gerald Thomas, waarmee het model een plaats verwierf in de Britse populaire cultuur. Dat veel FX3’s hun weg naar de Verenigde Staten vonden als reclame- of verzamelobject, benadrukt het internationale karakter en de aantrekkingskracht van het model.

Samenvatting

De Austin FX3 staat synoniem voor het klassieke Londense taxi-ontwerp uit de naoorlogse jaren. Met zijn praktische indeling zonder bijrijdersdeur, solide Carbodies-carrosserie en betrouwbare techniek werd de FX3 het beeldmerk van het Londense straatleven tot de komst van de FX4. Exemplaren zijn vandaag de dag geliefd in verzamelaarskringen — het aanbod bestaand uit uitsluitend FX3's onder het fabrikantnummer ADO 6 binnen Classic Trader bevestigt dit unieke segment binnen de wereld van Austin.