1965 | Citroën DS 19 Usine

Citroën DS – de godin (la déesse)

Toen de DS in 1955 voor het eerst werd voorgesteld op het autosalon van Parijs, was de vakwereld dolenthousiast. Je zweeft er letterlijk mee als een godin. Binnen de eerste week waren er al meer dan 80.000 bestellingen.

Henri Chapron zag in het bijzondere ontwerp een geschikte basis voor individuele afgeleiden. De in 1958 geïntroduceerde open versie van de DS was grotendeels gebaseerd op het conceptuele werk van Henri Chapron.

Chapron produceerde in de jaren zestig vervolgens 1253 gestandaardiseerde DS-cabrio's in opdracht van de fabriek.

Aanvankelijk leverde Citroën sedans aan Henri, die ze vervolgens in stukken sneed en de achterste spatborden aan de achterdeuren laste. Later leverde Citroën kant-en-klare cabrioletcarrosserieën aan Chapron. Tegenwoordig spreekt men van fabriekscabrio's.

Deze aangeboden DS met chassisnummer DS19M4426029 in de prachtige kleur “AC411 blanc carrara” is een van deze fabriekscabrio's.

In september 1986 kocht de huidige verkoper deze cabriolet in onderdelen uit een schuur.

Met glanzende ogen van enthousiasme vertelt hij ons het verhaal van hoe hij zijn jeugddroom dichterbij bracht. Als kind werd hij al in de DS van zijn ouders rondgereden en was het duidelijk in welke automobiele wereld hij terecht zou komen. Terwijl de eigenaar ons als een kleine jongen de ‘fascinatie voor DS’ uitlegt, zitten we op een bank, samengesteld uit DS-onderdelen, tussen zijn vele andere DS-varianten en luisteren we met ontzag naar het verhaal van zijn eerste DS cabriolet.

De restauratie duurde uiteindelijk ongeveer 8 jaar, waarbij werkelijk alles werd gerestaureerd. Deze DS, die op 11 augustus 1965 werd geregistreerd, werd tijdens de restauratie ook omgebouwd naar de moderne, betrouwbare “groene” (LHM) hydraulische vloeistof.

De voorstoelen waren helaas zo versleten dat ze niet meer te redden waren, terwijl de achterbank wel gered kon worden. Twee jaar geleden, na 30 jaar, werden de hydropneumatica, HD-pomp, drukaccumulator, leidingen en retourmanchetten en de stuurinrichting opnieuw gereviseerd. We kunnen geen storingen vaststellen. Noch aan de elektriciteit, noch aan de motor of het chassis. Er lekt een beetje vloeistof uit de stuurinrichting.

Tijdens de proefrit zweven we letterlijk over de wegen.

Bij elke bocht in de Allgäu ontvouwt zich een spektakel van lichtheid. Waar andere auto's uit die tijd kreunen en hijgen, glijdt de DS omhoog alsof de berg zelf de weg voor haar heeft geëffend. De haarspeldbochten verliezen hun scherpte, de hellingen hun gewicht – want deze auto danst – elegant.

De Allgäu met zijn eeuwenoude heuvels lijkt plotseling niet langer een obstakel, maar een podium. En daar, temidden van het spel van asfalt en panorama, speelt de DS zijn rol: soeverein!

Naast alle fascinatie stellen we vast dat deze DS technisch uitstekend is gerestaureerd, maar nog steeds volgens de normen van eind jaren tachtig. De lak is mooi, de speling is oké. Hierover valt natuurlijk te discussiëren, maar de vraag of de huidige pedante restauraties een auto niet zijn ziel ontnemen, moet iedereen voor zichzelf beantwoorden.

Ver weg van de huidige pedante perfectie, die elke emotie in steriele lijnen dwingt, rijst deze DS op – niet als een koude machine, maar als een herboren godin. Ze is met liefde gerestaureerd, niet volgens de maatstaven van nuchtere originaliteitsdogma's, maar met oog voor het essentiële: schoonheid, ziel, geschiktheid voor dagelijks gebruik.

Ze glijdt voort zoals alleen een DS dat kan – zwevend, ontspannen, bijna vervoering – en toch is ze klaar voor het dagelijks leven, voor elke rit, voor elk avontuur. In haar worden verleden en heden, elegantie en bruikbaarheid, kunst en leven met elkaar verbonden.

Deze godin is er niet om in een stille schrijn te worden gepoetst en te verstoffen. Ze hoort op de weg thuis – daar waar mensen van haar aanblik kunnen genieten, waar haar rijgevoel harten raakt. Een godin die niet ver weg is, maar toegankelijk, tastbaar, een dagelijks geschenk.