1961 | AC Greyhound

AC Greyhound – De vergeten gentleman onder de Britse sportwagens

Er zijn auto's die iedereen kent. En dan is er de AC Greyhound. Een coupé zo zeldzaam dat zelfs doorgewinterde klassiekerliefhebbers even verbaasd kijken. En vervolgens verliefd worden. Want de Greyhound is niet zomaar zeldzaam – hij is een statement. Van ingetogenheid. Van techniek. En van de moed om een andere weg te kiezen.

Hoe het begon – De poging om Aston en Jaguar bij te houden

Eind jaren vijftig ging het AC Cars best goed: de Ace verkocht prima, de daarvan afgeleide Aceca iets minder. De kritiek? Te weinig binnenruimte. In 1958 volgde de klap: Aston Martin bracht de DB4 uit – mooier, krachtiger en ruimer. Hij was weliswaar twee keer zo duur als een Aceca, maar vergeleken met een even dure Jaguar XK150 met veel meer vermogen, viel dat argument weg.

AC reageerde snel en creëerde de Greyhound – in feite een “Aceca met verlengde wielbasis”. Die werd 25 cm langer, kreeg een nieuwe achteras met schuine draagarmen, en bood nu écht plaats aan vier. Het chassis bleef in grote lijnen gelijk, maar vlak voor de serieproductie werden de ronde buizen vervangen door vierkante.

Er waren drie motoropties:
🔧 Een beproefde 2.0-liter AC-zescilinder (ca. 75 pk)
🔧 Een 2.2-liter Bristol-zescilinder met tot 125 pk (zoals in dit exemplaar)
🔧 En een 2.6-liter Ford Zephyr met 170 pk – krachtig, maar zwaar en flets

De Bristol-motor – zoals in deze auto – was de beste keuze: evenwichtig, betrouwbaar en verfijnd.

Het grootste probleem van de Greyhound? Het ontwerp. Hoofdingenieur Alan Turner was een uitstekende technicus – maar geen stylist. De eerste prototype leek op een overgewichtige DB4 met een vleugje Bristol 405. De serieversie werd verfijnd: slankere C-stijlen, panoramische achterruit, subtiele vinnen – bedoeld voor de Amerikaanse markt.

De carrosserie was van met de hand gevormd aluminium en woog ondanks zijn lengte van 4,57 meter net iets meer dan 1000 kilo. Maar een verkoopsucces werd het nooit. Slechts 82 exemplaren (plus een prototype) werden tussen 1959 en 1963 gebouwd. Daarna was het duidelijk: geen toekomst voor de Greyhound. AC richtte zich op Shelby en de Cobra – en toen ging het ineens weer uitstekend.

Britse charme met continentale techniek

Onder zijn met de hand gebouwde carrosserie klopt het hart van een echte rijdersauto: de 2.2-liter Bristol-lijnmotor met wortels in de BMW 328 van vóór de oorlog. Ongeveer 120 pk – geen brute kracht, maar verfijnde souplesse – een échte Grand Tourer.

👉 Aluminium carrosserie, Bristol-motor, ca. 120 pk
👉 Echte vierzitter – zelfs weekendbagage past erin
👉 Comfort met karakter – voor de buitenweg, niet voor het circuit

Met waardigheid gerestaureerd

Dit exemplaar werd in 2018 grondig gerestaureerd door AC Heritage – niet zomaar een schuurtje, maar het officiële erfgoedbedrijf van het merk. Meer dan €100.000 werd geïnvesteerd.

In 2024 volgde nog eens €5.000 voor:
🔧 Revisie van de carburateurs
🛠️ Volledig gereviseerd remsysteem
⚡ Twee nieuwe originele 6V-accu’s

De kleur? Oorspronkelijk blauw, nu een elegante lichtgrijze tint – een kleur die hem de uitstraling van een Britse landheer geeft. Het interieur toont een eerlijke patina – geen steriele restauratie, maar beleefde elegantie.

Voor verzamelaars en liefhebbers:

✅ Slechts 82 exemplaren – zeldzamer dan veel Ferrari’s
✅ Restauratie door AC Heritage
✅ Veel documentatie, facturen en literatuur in mappen
✅ Technisch gereviseerd in 2024 + nieuwe batterijen
✅ Rijklaar – geen trailer queen
✅ Klassieke zes-in-lijn met BMW-oorsprong

Conclusie – Een coupé als een maatpak

De AC Greyhound is geen designicoon en geen racelegende. Maar dat is juist zijn charme. Ingetogen, stijlvol, en vol karakter. Wie een Greyhound rijdt, heeft geen complimenten nodig – die weet dat hij iets heel bijzonders bestuurt. En wie hem koopt, haalt niet zomaar een auto in huis – maar een onbekend hoofdstuk Britse autogeschiedenis dat iedereen bewondert.